Een Franse notaris speelt haar machtsspel
Mijn schoonzusje woont sinds jaar en dag in een inmiddels verlopen badplaats, in de Vogezen, het noorden van Frankrijk. Ik ging er vanuit dat een badplaats altijd aan de kust ligt, maar vandaag de dag weet ik dat dit helemaal niet zo hoeft te zijn. Wanneer je over warmwaterbronnen beschikt, ook wel thermale baden genoemd, mag je kennelijk je stad de toevoeging les-Bains meegeven, zo ook Plombières-les-Bains. Wisten jullie trouwens, dat thermale baden ontstaan doordat zich vulkanische activiteit onder de grond bevindt? Ja, dat klinkt inderdaad logisch, maar ik had er niet eerder bij stil gestaan. Nu weet ik het.
Maar goed, terug naar mijn schoonzusje. Samen met haar vriendin heeft ze daar hun gîte geëxploiteerd. Voorafgaande hieraan gingen jaren van zware arbeid: de dames wisten van een oud, vervallen boerderijtje een prachtige, stevige herberg te maken met diverse rustplaatsen voor vermoeide fietsers en wandelaars. Zij hoefden in die tijd geen calorieën te tellen of squads te doen om in vorm te blijven. Zij tilden samen zware balken, toiletpotten, douchebakken, raamkozijnen, zakken cement en zand, bakken water de trap op en bleven zodoende jarenlang in topvorm.
Inmiddels is mijn schoonzusje nog de enige eigenaar en ook zij heeft in haar wijsheid besloten de gîte te verkopen. Dat is gelukt, aan een echtpaar uit de Elzas. Prima, denk je, maar dan reken je buiten de Franse notarissen. En dan met name die nog slimmer denken te zijn dan hun voorgangers, zelfs wanneer dit hun eigen man is.
De koopakte is getekend, verkoper en koper zijn het eens, de overdracht kan plaats vinden, ware het niet dat de huidige notaris bedenkt dat er sprake is van een ‘droit de passage’. De notaris brengt de partijen die daar recht op hebben, daarvan op de hoogte. Nogal voorbarig blijkt later wanneer mijn schoonzusje bij de gemeente navraag doet. ‘Onzin’, zegt de gemeente, maar het kwaad is geschiedt. Het mannetje die dat recht volgens de notaris heeft, en alleen de notaris is die mening toegedaan, eist nu dat recht op. Om de eigendomsoverdracht te laten passeren is de handtekening van dit 84 jarige mannetje nodig.
Met dank aan de notaris slaapt mijn schoonzusje al nachten niet, is de verkoop van september tot Joost mag weten wanneer uitgesteld, wordt mijn schoonzusje geacht de mogelijkheid van gebruik van de droit de passage te herstellen. Deze was in de loop van de jaren dicht gezet ten gunste van haar parkeerpleintje, er heeft nooit iemand naar gevraagd, in geen dertig!!!! jaar en nu moet het dan weer open. Het mannetje heeft meerdere mogelijkheden om naar zijn terrein te komen, de gemeente vindt het de grootste onzin, maar de notaris niet.
Er stond mijn schoonzusje niets anders te doen dan een kraan te bestellen met chauffeur à raison van een paar honderd euro, die de droit de passage weer herstelt. Het mannetje komt zijn woord na en tekent bij de notaris dat wat hij moet tekenen. Het transport kan plaatsvinden, zou je denken!
Ik feliciteer mijn schoonzusje met het behaalde resultaat en vraag langs mijn neus weg wanneer de eigendomsoverdracht plaatsvindt, waarop mijn schoonzusje antwoordt: ‘Geen idee, dat kan nog wel even duren, pas wanneer de notaris tijd heeft.’ Ik vraag me af hoe druk een notaris het zal hebben in januari in een plaats als Plombières-les-Bains?
Eén ding is zeker: deze Franse notaris speelt haar machtsspel volledig uit.
IJsselstein, 26 januari 2020
ARK
Geen opmerkingen:
Een reactie posten