maandag 23 december 2019

Dertig levensjaren verdwijnen rücksichtslos in de papiervernietiger


Dertig levensjaren verdwijnen rücksichtslos in de papiervernietiger

Het lijkt een onmogelijke opgave: over twee weken moet ons huis leeg zijn. Nee, verhuizen gaan we niet, verbouwen wel. We genieten al jaren van het wonen op een prachtige plek langs de Hollandse IJssel in een monumentale boerderij uit 1870.

De boerderij kochten we dertig jaar geleden van de boer. Destijds zei ik nogal eens: de koeien gaan van stal en wij gaan erop. Daar was niets aan gelogen. Terwijl wij in de boerderij woonden, werd deze grondig verbouwd. Langzamerhand veranderde de stal in slaap- en badkamer, de vier kleine slaapkamers aan de voorzijde van het huis werden samengevoegd tot de woonkamer met opkamer en wijnkelder, de kleine keuken met jongvee stal werd een heerlijke woonkeuken.

Niets meer aan doen zou je zeggen, maar ach na dertig jaar en van vijf bewoners met hond naar slechts twee bewoners, zonder hond, is het een uitdaging nog één keer de boel op te schudden en flink te moderniseren.

Het leukste van verbouwen is de tijd van plannen maken, dat verplicht tot niets. De enige die hard aan het werk wordt gezet is de architect, mijn man en ik zorgen steeds weer voor nieuwe aanpassingen en veranderingen. Tot het moment dat de architect er genoeg van heeft en langs zijn neus weg vraagt: “Zeg, wanneer willen jullie eigenlijk beginnen met de verbouwing en wanneer moet het klaar?”

Besloten wordt in januari te beginnen, de aannemer neemt aan dat de verbouwing ongeveer 4 maanden zal gaan duren, dus voor de zomer zijn we klaar. Dat klinkt goed, gaan we doen, besluiten we eind september. Dan moet het huis dus voor de Kerst leeg, want wij gaan met Kerst elk jaar naar de wintersport met het hele gezin en dat willen we ook dit jaar.

Voor we het weten, hebben we nog maar twee weken om het huis leeg te ruimen en al snel vragen we ons af waar we aan begonnen zijn. Vorige maand werd ik door onze jongste dochter geholpen de kledingkasten uit en weer in te ruimen, ondertussen alles wat we al langere tijd niet meer hebben gedragen aan een andere eigenaar toe te vertrouwen. Wat heerlijk mijn kledingkast zo netjes opgeruimd te zien, mooie stapels op kleur en ook de hangkast ziet er overzichtelijk uit.

Mijn werkkamer is enkele weken later aan de beurt en mijn hemel, wat komt daar allemaal tevoorschijn. Onbedoeld speelt de film van mijn leven zich af: foto’s, schoolrapporten, tekeningen, zelf gemaakte cadeautjes, Sinterklaas gedichten, ordners vol verslagen van vrijwilligerswerk, commissies, ouderraden, cliëntenraden, medezeggenschapsraden, verenigingen en clubs waar ik ooit lid van was, gaan een laatste keer door mijn handen alvorens in snippers bij het oud papier te belanden.

Een dag ruimen levert een enorme stapel lege mappen op, welke we rechtstreeks naar de kringloopwinkel brengen samen met vuilniszakken vol knuffels en kratten vol uitgelezen (studie)boeken.

Al ruimend bedenk ik welk plezier we onze kinderen hiermee doen, wanneer mijn man en ik op zeker moment in een andere versnipperaar eindigen.

Londen, 1 december 2019
ARK


1 opmerking:

  1. Wat schrijf jij leuk! En haha hoe herkenbaar dit! Gr.Monique Barrée

    BeantwoordenVerwijderen