Dertig
levensjaren verdwijnen rücksichtslos in de papiervernietiger
Het lijkt een
onmogelijke opgave: over twee weken moet ons huis leeg zijn. Nee, verhuizen
gaan we niet, verbouwen wel. We genieten al jaren van het wonen op een
prachtige plek langs de Hollandse IJssel in een monumentale boerderij uit 1870.
De boerderij kochten
we dertig jaar geleden van de boer. Destijds zei ik nogal eens: de koeien gaan
van stal en wij gaan erop. Daar was niets aan gelogen. Terwijl wij in de
boerderij woonden, werd deze grondig verbouwd. Langzamerhand veranderde de stal
in slaap- en badkamer, de vier kleine slaapkamers aan de voorzijde van het huis
werden samengevoegd tot de woonkamer met opkamer en wijnkelder, de kleine keuken
met jongvee stal werd een heerlijke woonkeuken.
Niets meer aan
doen zou je zeggen, maar ach na dertig jaar en van vijf bewoners met hond naar
slechts twee bewoners, zonder hond, is het een uitdaging nog één keer de boel
op te schudden en flink te moderniseren.
Het leukste van
verbouwen is de tijd van plannen maken, dat verplicht tot niets. De enige die
hard aan het werk wordt gezet is de architect, mijn man en ik zorgen steeds
weer voor nieuwe aanpassingen en veranderingen. Tot het moment dat de architect
er genoeg van heeft en langs zijn neus weg vraagt: “Zeg, wanneer willen jullie
eigenlijk beginnen met de verbouwing en wanneer moet het klaar?”
Besloten wordt in
januari te beginnen, de aannemer neemt aan dat de verbouwing ongeveer 4 maanden
zal gaan duren, dus voor de zomer zijn we klaar. Dat klinkt goed, gaan we doen,
besluiten we eind september. Dan moet het huis dus voor de Kerst leeg, want wij
gaan met Kerst elk jaar naar de wintersport met het hele gezin en dat willen we
ook dit jaar.
Voor we het
weten, hebben we nog maar twee weken om het huis leeg te ruimen en al snel
vragen we ons af waar we aan begonnen zijn. Vorige maand werd ik door onze
jongste dochter geholpen de kledingkasten uit en weer in te ruimen, ondertussen
alles wat we al langere tijd niet meer hebben gedragen aan een andere eigenaar
toe te vertrouwen. Wat heerlijk mijn kledingkast zo netjes opgeruimd te zien,
mooie stapels op kleur en ook de hangkast ziet er overzichtelijk uit.
Mijn werkkamer is
enkele weken later aan de beurt en mijn hemel, wat komt daar allemaal
tevoorschijn. Onbedoeld speelt de film van mijn leven zich af: foto’s, schoolrapporten,
tekeningen, zelf gemaakte cadeautjes, Sinterklaas gedichten, ordners vol
verslagen van vrijwilligerswerk, commissies, ouderraden, cliëntenraden,
medezeggenschapsraden, verenigingen en clubs waar ik ooit lid van was, gaan een
laatste keer door mijn handen alvorens in snippers bij het oud papier te
belanden.
Een dag ruimen
levert een enorme stapel lege mappen op, welke we rechtstreeks naar de kringloopwinkel
brengen samen met vuilniszakken vol knuffels en kratten vol uitgelezen
(studie)boeken.
Al ruimend bedenk
ik welk plezier we onze kinderen hiermee doen, wanneer mijn man en ik op zeker
moment in een andere versnipperaar eindigen.
Londen, 1 december 2019
ARK
Wat schrijf jij leuk! En haha hoe herkenbaar dit! Gr.Monique Barrée
BeantwoordenVerwijderen