De stenen uit mijn jeugd

De stenen uit mijn jeugd

'Au!’ Met een ruk wordt mijn hoofd aan mijn paardenstaart omhoog getrokken. Geschrokken en verwonderd kijk ik naar degene die zo hardhandig mijn aandacht opeist. 

Ik ben een meisje van 8 jaar oud, zit in klas 3, ben net verhuisd van West naar Oost en dit is mijn eerste week op mijn nieuwe school. Nou ja, de school waar ik de eerste twee jaar van mijn lagere schooltijd op zat, die was nieuw. Die rook helemaal naar nieuw hout en verf. De gang was in mooie kleuren geverfd en we hadden spiksplinter nieuwe stoelen en banken. Nu zitten we in een houten noodgebouw. Hier is de geur totaal anders, hier ruikt het naar oud en vochtig hout, een beetje muffig. De vloer is van houten latjes en we zitten op heel oude houten bankjes waar de lessenaars aan vast zitten. 

Juffrouw Maaien, wiens hand mij zo bruusk dwong op te kijken, kijkt mij streng aan. 

‘Ik dacht dat jij rechts zou schrijven!’ Even had ik de hoop dat ik er hier mee weg zou komen, gewoon links zou mogen schrijven. Zoveel aangenamer, zoveel makkelijker, maar nee, ook hier was links schrijven ten strengste verboden. 

Juffrouw Maaien, een rijzige dame met het blonde haar strak achterover gekamd en eindigend in een lage knot, kijkt mij nog steeds streng aan. Ze wacht kennelijk op mijn antwoord. Gedwee zeg ik: ‘Sorry, juffrouw, ik was het even vergeten.’

‘Laat het niet nog een keer gebeuren.’

‘Nee, juffrouw.’ Snel pak ik mijn kroontjespen in mijn rechterhand, leg de inktlap rechts boven mijn schrift en ga verder met het dictee. Nu kost het me veel meer moeite om de snelheid bij te houden. Het zweet breekt me uit, ik kan wel huilen, maar ja dat doe je niet in je nieuwe klas. Ik bijt op mijn lip en probeer zo goed en zo kwaad als het gaat de juffrouw bij te houden, wat hopeloos mislukt.

Het is niet de eerste keer dat mijn linkshandigheid voor problemen zorgt. Ook in de eerste twee jaren van mijn lagere schoolcarrière leverde dit regelmatig problemen op. Zelfs zo heftig dat onze huisarts het voor me dacht te kunnen opnemen en op een dag op school verscheen en de bovenmeester te spreken vroeg. Het gesprek duurde niet heel lang. De huisarts legde de bovenmeester uit dat het gedoe omtrent het rechts moeten schrijven voor mijn psyche niet goed was, het zou echt beter zijn wanneer ik gewoon links zou mogen schrijven. Op zeker moment gaf de bovenmeester eindelijk toe, mijn hartje sloeg over van blijdschap, de tranen sprongen in mijn ogen: ‘Okay, dan mag jij voortaan links schrijven’ zo sprak de bovenmeester en ik wilde mijn vreugdedansje en dank je wel al beginnen, ‘Maar… ‘ zo vervolgde de bovenmeester ‘dan blijf je na 4 uur over en schrijf je alles wat je die dag links geschreven hebt, rechts over.’

IJsselstein, 1 maart 2019

ARK

In het Reine(rie) komen. KLM onze trots

De KLM,  onze trots

Woensdagmiddag stap ik als eerste in het vliegtuig wat mij in minder dan twee uur naar Nice zal brengen. Mijn man heeft kosten noch moeite bespaard om voor mij een nooduitgang stoel te reserveren. Ik zit op stoel 15F zegt mijn boardingkaart. Echter wanneer ik het vliegtuig instap blijkt het een Embraer in plaats van een Boeing 737. Mijn stoel is geen nooduitgang stoel. Ik stap direct op de stewardess af en leg haar mijn probleem voor en vraag hoe zij dit gaat oplossen. Niet, zegt ze. Ik kan contact opnemen met de KLM, dan krijg ik mijn geld terug. "Ja, als ik mijn geld in mijn portemonnee wilde houden, had ik de stoel niet gereserveerd. Ik wil gewoon bij de nooduitgang zitten". 

"Wij kunnen niet aan de mensen vragen die nu bij de nooduitgang zitten, om van plaats te wisselen. En daarbij is het vliegtuig behoorlijk overboekt, dus zijn er geen vrije plaatsen" zegt de stewardess mij. 

"Oh, maar jullie kunnen mij wel mijn gereserveerde plaats ontnemen" zeg ik. "Dit is de wereld op zijn kop." De stewardess neemt contact op met de purser maar kennelijk is zij dezelfde mening toegedaan. Ik ga richting mijn stoel en zie dat op de nooduitgang plaats inmiddels een dame zit. Ik ga naar haar toe en vraag of zij extra heeft betaald voor de nooduitgang stoel. Zij antwoordt ontkennend, ik leg uit dat ik wel extra heb betaald en dat door het wisselen van het vliegtuig ik nu een viertal rijen naar achteren ben verplaatst. “Wilt u misschien met mij ruilen?” Vraag ik haar. “Geen probleem” zegt zij, “is dat ook een raamstoel?” Als ik daar bevestigend op antwoord, staat zij op en gaat naar stoel 15F. Ik neem plaats op stoel 11F. Iedereen blij. 

Nou, niet de stewardess die 10 minuten later langs komt en mij bij de nooduitgang ziet. “Heeft u nu zelf de passagier gevraagd te ruilen?” 

“Ja”, zeg ik “en het was geen enkel probleem.” 

“Nou dat kan niet en dat is niet de afspraak.” Ik weet van geen afspraak. De stewardess zegt dat ze dit zal opnemen met de purser. Die even later ook verschijnt en mij zeer belerend toespreekt. Hoe ik het durf tegen hun regels in te gaan. En heb ik wel een idee waarom zij die stoelen vrij houden voor mensen die het cabinepersoneel gehoorzamen? In een flits zie ik mijn kleindochter van net 4 jaar in haar kleuterklasje beteuterd naar de juf luisteren. Ben ik in de verkeerde film terecht gekomen? Ik leg de purser nogmaals uit dat ik recht heb op deze plaats, deze heb ik gereserveerd en daar heb ik voor betaald. Dat KLM op het laatste moment haar toestel wijzigt om welke reden dan ook, daar hoef ik de nadelen niet van te dragen.

Mij wordt toegestaan te blijven waar ik nu ben, maar de purser gaat dit wel aan de KLM melden. Vlak voor de landing komt de purser nogmaals naar mij toe met haar I-pad in haar handen en laat mij en de passagiers in mijn directe omgeving fijntjes weten dat zij e.e.a. heeft opgezocht en nagekeken en ik heb A niet betaald en B ben ik geen frequent flyer. Mijn mond valt open van zoveel onfatsoenlijke en laatdunkende leugens en mensontering . Wat gebeurt er met onze nationale trots? 

Tot nu toe vond ik het plezierig met KLM te vliegen. Het blauw stelde mij altijd gerust. Ik had de overtuiging dat KLM ook staat voor Koninklijke Liefdevolle Medemenselijkheid. Echter kwam ik vandaag van een hele koude kermis thuis. 

IJsselstein, Oktober 2015

ARK