De stenen uit mijn jeugd
'Au!’ Met een ruk wordt mijn hoofd aan mijn paardenstaart omhoog getrokken. Geschrokken en verwonderd kijk ik naar degene die zo hardhandig mijn aandacht opeist.
Ik ben een meisje van 8 jaar oud, zit in klas 3, ben net verhuisd van West naar Oost en dit is mijn eerste week op mijn nieuwe school. Nou ja, de school waar ik de eerste twee jaar van mijn lagere schooltijd op zat, die was nieuw. Die rook helemaal naar nieuw hout en verf. De gang was in mooie kleuren geverfd en we hadden spiksplinter nieuwe stoelen en banken. Nu zitten we in een houten noodgebouw. Hier is de geur totaal anders, hier ruikt het naar oud en vochtig hout, een beetje muffig. De vloer is van houten latjes en we zitten op heel oude houten bankjes waar de lessenaars aan vast zitten.
Juffrouw Maaien, wiens hand mij zo bruusk dwong op te kijken, kijkt mij streng aan.
‘Ik dacht dat jij rechts zou schrijven!’ Even had ik de hoop dat ik er hier mee weg zou komen, gewoon links zou mogen schrijven. Zoveel aangenamer, zoveel makkelijker, maar nee, ook hier was links schrijven ten strengste verboden.
Juffrouw Maaien, een rijzige dame met het blonde haar strak achterover gekamd en eindigend in een lage knot, kijkt mij nog steeds streng aan. Ze wacht kennelijk op mijn antwoord. Gedwee zeg ik: ‘Sorry, juffrouw, ik was het even vergeten.’
‘Laat het niet nog een keer gebeuren.’
‘Nee, juffrouw.’ Snel pak ik mijn kroontjespen in mijn rechterhand, leg de inktlap rechts boven mijn schrift en ga verder met het dictee. Nu kost het me veel meer moeite om de snelheid bij te houden. Het zweet breekt me uit, ik kan wel huilen, maar ja dat doe je niet in je nieuwe klas. Ik bijt op mijn lip en probeer zo goed en zo kwaad als het gaat de juffrouw bij te houden, wat hopeloos mislukt.
Het is niet de eerste keer dat mijn linkshandigheid voor problemen zorgt. Ook in de eerste twee jaren van mijn lagere schoolcarrière leverde dit regelmatig problemen op. Zelfs zo heftig dat onze huisarts het voor me dacht te kunnen opnemen en op een dag op school verscheen en de bovenmeester te spreken vroeg. Het gesprek duurde niet heel lang. De huisarts legde de bovenmeester uit dat het gedoe omtrent het rechts moeten schrijven voor mijn psyche niet goed was, het zou echt beter zijn wanneer ik gewoon links zou mogen schrijven. Op zeker moment gaf de bovenmeester eindelijk toe, mijn hartje sloeg over van blijdschap, de tranen sprongen in mijn ogen: ‘Okay, dan mag jij voortaan links schrijven’ zo sprak de bovenmeester en ik wilde mijn vreugdedansje en dank je wel al beginnen, ‘Maar… ‘ zo vervolgde de bovenmeester ‘dan blijf je na 4 uur over en schrijf je alles wat je die dag links geschreven hebt, rechts over.’
IJsselstein, 1 maart 2019
ARK
Geen opmerkingen:
Een reactie posten