Stront aan de knikker

Stront aan de knikker

Voor man en schoonzoon wordt dinsdag 24 december 2019 een memorabele klusjesdag. We zijn met de hele familie in ons chalet in de Franse Alpen. Het huis is inmiddels 24 jaar oud en er zijn onderdelen die hun leeftijd niet ontkennen. De toiletten lopen door, de flotters werken niet zoals het hoort, het toilet op de begane grond lekt. Man heeft einde vorig seizoen de Franse loodgieter uitgenodigd langs te komen, maar kennelijk heeft hij ons niet kunnen vinden. Nu stropen man en schoonzoon hun mouwen op en gaan aan het werk. Ze halen het spoelsysteem en de afvoer uit elkaar.

Ondertussen wordt er in de keuken ook hard gewerkt. Kleindochter van 11 wil een appelcake bakken en oudste dochter is druk met de voorbereidingen voor het Kerstdiner.

De mannen trekken erop uit om wat reserve onderdelen te kopen bij de Quincaillerie. Wanneer ze terugkomen worden oude onderdelen vervangen door nieuwe. Op enig moment zit man aan de keukentafel nieuwe onderdelen in elkaar te zetten met de oude voor zijn neus als voorbeeld. Wanneer ik de opening van het bestaande element inkijk, krijg ik een donkerbruin vermoeden, maar durf niet te geloven wat ik denk te zien. Voor de zekerheid vraag ik de ‘nieuwbakken loodgieter’: “is dat poep wat ik zie?”

Het antwoord is bevestigend en wordt begeleid door een scheldkanonnade waar geen woord Frans tussen zit. Hoe ik het in mijn hoofd haal hier iets van te vinden. Uhm, welke (d)rollen worden hier omgedraaid?? Denk maar niet dat er iets gebeurd, er wordt niets verplaatst, er worden geen verontschuldigingen gemaakt. Er is een royale garage, er is een groot terras, maar ja dat zijn niet de plekken waar je dit soort smerige werkjes doet.

Aan het einde van de dag laat God zij dank de Franse loodgieter zich alsnog zien en controleert de aansluitingen, zodat het water en andere zaken uitsluitend daar belanden waar wij ze hebben willen.

Chatel, 24 december 2019

ARK

Dertig levensjaren verdwijnen rücksichtslos in de papiervernietiger

Dertig levensjaren verdwijnen rücksichtslos in de papiervernietiger

Het lijkt een onmogelijke opgave: over twee weken moet ons huis leeg zijn. Nee, verhuizen gaan we niet, verbouwen wel. We genieten al jaren van het wonen op een prachtige plek langs de Hollandse IJssel in een monumentale boerderij uit 1870.

De boerderij kochten we dertig jaar geleden van de boer. Destijds zei ik nogal eens: de koeien gaan van stal en wij gaan erop. Daar was niets aan gelogen. Terwijl wij in de boerderij woonden, werd deze grondig verbouwd. Langzamerhand veranderde de stal in slaap- en badkamer, de vier kleine slaapkamers aan de voorzijde van het huis werden samengevoegd tot de woonkamer met opkamer en wijnkelder, de kleine keuken met jongvee stal werd een heerlijke woonkeuken.

Niets meer aan doen zou je zeggen, maar ach na dertig jaar en van vijf bewoners met hond naar slechts twee bewoners, zonder hond, is het een uitdaging nog één keer de boel op te schudden en flink te moderniseren.

Het leukste van verbouwen is de tijd van plannen maken, dat verplicht tot niets. De enige die hard aan het werk wordt gezet is de architect, mijn man en ik zorgen steeds weer voor nieuwe aanpassingen en veranderingen. Tot het moment dat de architect er genoeg van heeft en langs zijn neus weg vraagt: “Zeg, wanneer willen jullie eigenlijk beginnen met de verbouwing en wanneer moet het klaar?”

Besloten wordt in januari te beginnen, de aannemer neemt aan dat de verbouwing ongeveer 4 maanden zal gaan duren, dus voor de zomer zijn we klaar. Dat klinkt goed, gaan we doen, besluiten we eind september. Dan moet het huis dus voor de Kerst leeg, want wij gaan met Kerst elk jaar naar de wintersport met het hele gezin en dat willen we ook dit jaar.

Voor we het weten, hebben we nog maar twee weken om het huis leeg te ruimen en al snel vragen we ons af waar we aan begonnen zijn. Vorige maand werd ik door onze jongste dochter geholpen de kledingkasten uit en weer in te ruimen, ondertussen alles wat we al langere tijd niet meer hebben gedragen aan een andere eigenaar toe te vertrouwen. Wat heerlijk mijn kledingkast zo netjes opgeruimd te zien, mooie stapels op kleur en ook de hangkast ziet er overzichtelijk uit.

Mijn werkkamer is enkele weken later aan de beurt en mijn hemel, wat komt daar allemaal tevoorschijn. Onbedoeld speelt de film van mijn leven zich af: foto’s, schoolrapporten, tekeningen, zelf gemaakte cadeautjes, Sinterklaas gedichten, ordners vol verslagen van vrijwilligerswerk, commissies, ouderraden, cliëntenraden, medezeggenschapsraden, verenigingen en clubs waar ik ooit lid van was, gaan een laatste keer door mijn handen alvorens in snippers bij het oud papier te belanden.

Een dag ruimen levert een enorme stapel lege mappen op, welke we rechtstreeks naar de kringloopwinkel brengen samen met vuilniszakken vol knuffels en kratten vol uitgelezen (studie)boeken.

Al ruimend bedenk ik welk plezier we onze kinderen hiermee doen, wanneer mijn man en ik op zeker moment in een andere versnipperaar eindigen.

Londen, 1 december 2019

ARK

Zomaar een zaterdagmiddag

Zomaar een gewone zaterdagmiddag in september

Het is zaterdagmiddag, niet zonnig, grijs, maar wel droog en een aangename temperatuur. Vandaag rijd ik mijn jongste kleinzoon Joep (12) naar zijn uit-wedstrijd. Bij aankomst maken Joep en zijn teamleden kennis met de tegenpartij. Na het omkleden gaan ze het veld op, er wordt ingelopen, de keepers worden in hun beschermende kledij gehesen en er wordt ingeslagen. De coaches geven nog snel de laatste instructies, waarna de wedstrijd keurig op tijd begint. Twee keepers nemen stelling in twee doelen, twee scheidsrechters in onderscheidende kleding geven het startsignaal en 20 jongetjes verdelen zich over het veld.

Zo’n 15 jaar geleden liep ook ik in de kleuren van onze club op het hockeyveld met mijn stick te zwaaien. Ik was al achter in de 40 toen ik er aan begon en heb het spel zo’n 10 jaar met veel plezier gespeeld, alhoewel ik technisch gezien het spel nooit echt beheerste. Altijd had ik diep respect (of was het angst?) voor een scherp gespeelde bal of een ferme achterzwaai van de tegenstander. Ik ging graag een stapje opzij voor zowel de keiharde stick als voor de nog hardere bal.

Het is een beetje zoeken naar wie van je teamleden je het beste de bal kunt spelen, tenslotte is de competitie nog maar net begonnen. Joep probeert zich steeds weer vrij te spelen en wanneer de bal richting het doel wordt gespeeld neemt hij direct stelling naast de linkerpaal van het doel. Hij is er klaar voor: hij wil scoren. Leuk te constateren is dat hij dezelfde plaats in het spel heeft als zijn opa en oma: linksvoor.

De spelers worden door hun ouders aangemoedigd toch vooral tijdig de bal af te spelen, naar voren te gaan, de bal strak te spelen, de tegenstander te verdedigen en de bal weer af te nemen. “Ga door”, “Naar voren”, “Shoot”, “Speel af”, “Kijk uit”, “Op links”, “Achter je!”

Halverwege de tweede helft, de stand is ondertussen 2-1, wordt de bal op Wouter (11), de spits van ons team gespeeld, hij buigt met zijn stick aan de grond naar voren om de bal aan te nemen en een mooie voorzet te geven. Echter heeft zijn verdediger een eigen plan: hij haalt ruim uit om de bal met een ferme tik terug richting middenveld te slaan. Helaas wordt de bal gemist, maar krijgt Wouter de stick vol in zijn gezicht.

Paniek, bloed, vallende sticks en ook vallende en schreeuwende spelers. Er wordt om ijs geroepen, gevolgd door “een arts!”, “bel 112!” Langs de lijn worden ouders ongerust, een enkeling wacht niet af maar springt over het hek en rent naar de plaats waar Wouter met zijn handen voor zijn gezicht voorovergebogen op het veld zit. Bloed druppelt tussen zijn vingers door.

De wedstrijd wordt op aandringen van Wouter en zijn vader uitgespeeld, Wouter wordt per ambulance en met gillende sirene naar het ziekenhuis vervoerd. Ons team keert met dubbel verlies huiswaarts.

Uren later wordt aan de ouders van ons team bekend gemaakt dat Wouter zijn neus gebroken is, zijn oogkas verbrijzeld en zijn oog ondanks alle pogingen niet gered kan worden.

Daags na de wedstrijd wordt door de club een informatie bijeenkomst voor spelers en ouders gegeven. Wouters vader doet zijn verhaal en iedereen krijgt de kans te vertellen en te vragen. Net voor de afsluiting van de bijeenkomst steekt Joep zijn hand op en vraagt in alle ernst: “Kan Wouter als hij nog maar één oog heeft, nu beter horen?”

ARK, 3 oktober 2019

Landgoed Oldruitenborgh

Ho, Ho, Ho, Maxima's Heldenrit

Ho, Ho, Ho, Maxima’s Helden Kerstrit

Het is zaterdagochtend tegen twaalven en samen met acht cursisten en de docent ben ik op de Mariaplaats in Utrecht geconcentreerd aan het luisteren naar het voorlezen van een van de cursisten, terwijl haar stem wordt overruled door het aanzwellende geluid van motoren, veel motoren, met daarop een Kerstman. Nee, nee, niet één maar tientallen!

Wanneer de klas even later naar buiten wordt gedirigeerd om inspiratie op te doen, ga ik op onderzoek. En ja hoor, op het plein voor de muziekschool, op het Mariaplein, staan wel honderd motoren geparkeerd. 

Wanneer ik wat nauwkeuriger kijk, blijken de motoren veelal te zijn omgekat naar de arrenslee van de Kerstman, soms zelfs compleet met Rendier geweien.
Een enkele Kerstman haalt wat dingen door elkaar, zo zie ik een motor aan de voorkant voorzien van een kerstlandschap en achterop Ernie. Ja zeker, van Sesamstraat! Op een andere motor zit achterop Ninjago lego geduldig op de terugkeer van de Kerstman te wachten.

Ik vraag me af wat hier de zin of onzin van is. Honderd Kerstmannen, Kerstvrouwen en een enkele verdwaalde Elf op een pleintje midden in het Centrum van Utrecht op een zonnige, maar waterkoude zaterdagmiddag.

De enige manier om daar achter te komen is het te vragen, dus stap ik op een Kerstman af. Hij ziet er niet direct uit om door een ringetje te halen: hij heeft geen baard, wel een naar een kant afgezakte muts, zijn pak past maar net en staat strak om zijn ronde, uitpuilende buik. Nou, dat komt dan toch maar mooi overeen met de echte Santa.

Hij vertelt graag over het gebeuren. Het gaat hier natuurlijk over het goede doel. In dit expliciete geval over het Prinses Maxima Centrum, gespecialiseerd in kinderoncologie en kinderen met kanker moet de wereld uit. Nee, niet de kinderen met kanker, maar natuurlijk wel de kinderkanker. Zij doen dit al voor het derde jaar op rij. Deze Kerstman komt met vrienden uit Heemstede, zij zijn allen vrijwilliger bij de KNRM en hebben met elkaar deze actie gekozen voor dit jaar.

Straks gaan ze gegroepeerd naar het Maxima Ziekenhuis, waar de koffie en lunch hen opwacht. Met deze actie hebben ze gelden opgehaald waarmee het Prinses Maxima Centrum wordt gesponsord. 

ARK, Utrecht
14 december 2019

Een kwart van de Nederlandse tieners redt het niet!

Een kwart van de Nederlandse tieners redt het niet!

Niet in hun functioneren op school;

Niet in hun taalvaardigheid;

Niet als student;

Niet als werkende;

Niet als onafhankelijke Nederlander;

Niet qua gezondheid.

In de Volkskrant van vandaag lees ik het alarmerende bericht van Frank Kalshoven, dat onze jeugd in de afgelopen 15 jaar enorm achteruit gekacheld is in hun taalvaardigheid. En dat heeft grote zo niet desastreuze gevolgen voor hun toekomst. 

Dat is de onrustbarende uitkomst van het internationale onderzoek wat om de paar jaar wordt uitgevoerd door de Oeso. Dit onderzoek is gericht op de vaardigheden van 15-jarigen. Was de uitkomst in 2003 dat één op de tien 15-jarigen laag geletterd was. In 2018 is dat schrikbarend toegenomen naar één op de vier!

Wat hiervan de oorzaak is, wordt jammer genoeg niet duidelijk gemaakt door Frank. Welke akties er genomen worden of moeten worden, blijft eveneens onduidelijk.  Ook minister Slob weet er weinig zinnigs over te melden: ‘Het streven is om toe te werken naar een krachtiger en meer samenhangend beleid op het terrein van leesbevordering.’

Is hier sprake van hoog geletterdheid edoch lage krachtdadigheid? 

Utrecht, 7 december 2019 

ARK

De stenen uit mijn jeugd

De stenen uit mijn jeugd

'Au!’ Met een ruk wordt mijn hoofd aan mijn paardenstaart omhoog getrokken. Geschrokken en verwonderd kijk ik naar degene die zo hardhandig mijn aandacht opeist. 

Ik ben een meisje van 8 jaar oud, zit in klas 3, ben net verhuisd van West naar Oost en dit is mijn eerste week op mijn nieuwe school. Nou ja, de school waar ik de eerste twee jaar van mijn lagere schooltijd op zat, die was nieuw. Die rook helemaal naar nieuw hout en verf. De gang was in mooie kleuren geverfd en we hadden spiksplinter nieuwe stoelen en banken. Nu zitten we in een houten noodgebouw. Hier is de geur totaal anders, hier ruikt het naar oud en vochtig hout, een beetje muffig. De vloer is van houten latjes en we zitten op heel oude houten bankjes waar de lessenaars aan vast zitten. 

Juffrouw Maaien, wiens hand mij zo bruusk dwong op te kijken, kijkt mij streng aan. 

‘Ik dacht dat jij rechts zou schrijven!’ Even had ik de hoop dat ik er hier mee weg zou komen, gewoon links zou mogen schrijven. Zoveel aangenamer, zoveel makkelijker, maar nee, ook hier was links schrijven ten strengste verboden. 

Juffrouw Maaien, een rijzige dame met het blonde haar strak achterover gekamd en eindigend in een lage knot, kijkt mij nog steeds streng aan. Ze wacht kennelijk op mijn antwoord. Gedwee zeg ik: ‘Sorry, juffrouw, ik was het even vergeten.’

‘Laat het niet nog een keer gebeuren.’

‘Nee, juffrouw.’ Snel pak ik mijn kroontjespen in mijn rechterhand, leg de inktlap rechts boven mijn schrift en ga verder met het dictee. Nu kost het me veel meer moeite om de snelheid bij te houden. Het zweet breekt me uit, ik kan wel huilen, maar ja dat doe je niet in je nieuwe klas. Ik bijt op mijn lip en probeer zo goed en zo kwaad als het gaat de juffrouw bij te houden, wat hopeloos mislukt.

Het is niet de eerste keer dat mijn linkshandigheid voor problemen zorgt. Ook in de eerste twee jaren van mijn lagere schoolcarrière leverde dit regelmatig problemen op. Zelfs zo heftig dat onze huisarts het voor me dacht te kunnen opnemen en op een dag op school verscheen en de bovenmeester te spreken vroeg. Het gesprek duurde niet heel lang. De huisarts legde de bovenmeester uit dat het gedoe omtrent het rechts moeten schrijven voor mijn psyche niet goed was, het zou echt beter zijn wanneer ik gewoon links zou mogen schrijven. Op zeker moment gaf de bovenmeester eindelijk toe, mijn hartje sloeg over van blijdschap, de tranen sprongen in mijn ogen: ‘Okay, dan mag jij voortaan links schrijven’ zo sprak de bovenmeester en ik wilde mijn vreugdedansje en dank je wel al beginnen, ‘Maar… ‘ zo vervolgde de bovenmeester ‘dan blijf je na 4 uur over en schrijf je alles wat je die dag links geschreven hebt, rechts over.’

IJsselstein, 1 maart 2019

ARK

In het Reine(rie) komen. KLM onze trots

De KLM,  onze trots

Woensdagmiddag stap ik als eerste in het vliegtuig wat mij in minder dan twee uur naar Nice zal brengen. Mijn man heeft kosten noch moeite bespaard om voor mij een nooduitgang stoel te reserveren. Ik zit op stoel 15F zegt mijn boardingkaart. Echter wanneer ik het vliegtuig instap blijkt het een Embraer in plaats van een Boeing 737. Mijn stoel is geen nooduitgang stoel. Ik stap direct op de stewardess af en leg haar mijn probleem voor en vraag hoe zij dit gaat oplossen. Niet, zegt ze. Ik kan contact opnemen met de KLM, dan krijg ik mijn geld terug. "Ja, als ik mijn geld in mijn portemonnee wilde houden, had ik de stoel niet gereserveerd. Ik wil gewoon bij de nooduitgang zitten". 

"Wij kunnen niet aan de mensen vragen die nu bij de nooduitgang zitten, om van plaats te wisselen. En daarbij is het vliegtuig behoorlijk overboekt, dus zijn er geen vrije plaatsen" zegt de stewardess mij. 

"Oh, maar jullie kunnen mij wel mijn gereserveerde plaats ontnemen" zeg ik. "Dit is de wereld op zijn kop." De stewardess neemt contact op met de purser maar kennelijk is zij dezelfde mening toegedaan. Ik ga richting mijn stoel en zie dat op de nooduitgang plaats inmiddels een dame zit. Ik ga naar haar toe en vraag of zij extra heeft betaald voor de nooduitgang stoel. Zij antwoordt ontkennend, ik leg uit dat ik wel extra heb betaald en dat door het wisselen van het vliegtuig ik nu een viertal rijen naar achteren ben verplaatst. “Wilt u misschien met mij ruilen?” Vraag ik haar. “Geen probleem” zegt zij, “is dat ook een raamstoel?” Als ik daar bevestigend op antwoord, staat zij op en gaat naar stoel 15F. Ik neem plaats op stoel 11F. Iedereen blij. 

Nou, niet de stewardess die 10 minuten later langs komt en mij bij de nooduitgang ziet. “Heeft u nu zelf de passagier gevraagd te ruilen?” 

“Ja”, zeg ik “en het was geen enkel probleem.” 

“Nou dat kan niet en dat is niet de afspraak.” Ik weet van geen afspraak. De stewardess zegt dat ze dit zal opnemen met de purser. Die even later ook verschijnt en mij zeer belerend toespreekt. Hoe ik het durf tegen hun regels in te gaan. En heb ik wel een idee waarom zij die stoelen vrij houden voor mensen die het cabinepersoneel gehoorzamen? In een flits zie ik mijn kleindochter van net 4 jaar in haar kleuterklasje beteuterd naar de juf luisteren. Ben ik in de verkeerde film terecht gekomen? Ik leg de purser nogmaals uit dat ik recht heb op deze plaats, deze heb ik gereserveerd en daar heb ik voor betaald. Dat KLM op het laatste moment haar toestel wijzigt om welke reden dan ook, daar hoef ik de nadelen niet van te dragen.

Mij wordt toegestaan te blijven waar ik nu ben, maar de purser gaat dit wel aan de KLM melden. Vlak voor de landing komt de purser nogmaals naar mij toe met haar I-pad in haar handen en laat mij en de passagiers in mijn directe omgeving fijntjes weten dat zij e.e.a. heeft opgezocht en nagekeken en ik heb A niet betaald en B ben ik geen frequent flyer. Mijn mond valt open van zoveel onfatsoenlijke en laatdunkende leugens en mensontering . Wat gebeurt er met onze nationale trots? 

Tot nu toe vond ik het plezierig met KLM te vliegen. Het blauw stelde mij altijd gerust. Ik had de overtuiging dat KLM ook staat voor Koninklijke Liefdevolle Medemenselijkheid. Echter kwam ik vandaag van een hele koude kermis thuis. 

IJsselstein, Oktober 2015

ARK