maandag 5 oktober 2020

Geduld is een schone zaak, maar soms zo ver te zoeken

In het Reine(rie) komen

 

Geduld is een schone zaak, maar soms zo ver te zoeken

 

De stoom komt weer eens uit mijn oren. Manlief is vanmorgen in gezelschap van twee badmintonvrinden om 7:00 voor twee dagen vertrokken richting Amsterdam. De badmintonclub gaat op stap. Het originele plan was naar Zuid Frankrijk te gaan, echter heeft Corona code rood dat plan doorkruist.

 

Samen met de twee vrinden staan ook de bouwbegeleider en timmerman op de stoep, welke al snel gevolgd worden door twee elektriciens, de loodgieter, de architect, de stukadoor en drie tuinmannen. Manlief gaat op stap en laat mij met deze heren achter die in no time, mijn keurig opgeruimde en schone huis tot een ruïne weten te maken. Het huilen staat me nader dan het lachen. Is dit een grap? Is manlief bang dat ook ik wellicht iets leuks ga ondernemen in deze twee voor mij vrije dagen? 

 

Sinds drie weken wonen manlief en ik weer in ons volledig verbouwde en nieuw ingerichte huis. Gedurende ruim acht maanden hebben wij elders gewoond en hebben de bouwvakkers alle ruimte en tijd gekregen om onze monumentale boerderij te moderniseren en schilderen. Er zijn muren neergehaald, plafonds ten dele verwijderd, vloeren uitgegraven en vernieuwd, keuken en badkamers vernieuwd en ten slotte het hele huis opnieuw geschilderd, zowel binnen als buiten. Het resultaat is verbazend, verrassend, zelfs verbluffend. Het is ruimtelijker, lichter, uitnodigend en warm. We zijn meer dan tevreden, het is mooier geworden dan we hadden durven dromen. 

 

Na ruim acht maanden in een weliswaar kleiner, edoch ook vrijstaand huis met rondom tuin, dicht tegen het stadje aan te bivakkeren, kon manlief echt niet langer wachten en moest terug naar onze ouwe, nieuwe stek. 

‘Desnoods leg ik onze matrassen op de grond’ dreigde hij uiteindelijk. Ik maakte nog niet zo’n haast en dacht er niet over om studentikoos op de grond te gaan slapen. Ik had absoluut geen zin in dat wat me nu overkomt: terug in ons prachtige, nieuwe huis en dan worden overlopen door werkmensen met enorme schoenen, die zich nergens iets van aantrekken: rustig met modder onder hun schoenen binnen banjeren, de trap op en af, slaapkamer in en uit, alle toiletten in huis gebruiken, zodat er geen schone bril meer te vinden is. Wie heeft toch ooit bedacht dat mannen staande moeten plassen?

 

Begrijp me goed, tegelijkertijd ben ik reuze blij met de mensen die ons huis tot ons paleisje hebben weten te maken. Het is zo ongelooflijk mooi geworden en de bouwmensen zijn gouden mensen, doen hun uiterste best, denken met je mee en soms zelfs voor je uit, wat een enkele keer in hele verrassende resultaten uitmondt. Maar het is lastig dat zij, zo lang het huis nog niet helemaal klaar is, dusdanig thuis zijn, dat dát af en toe niet strookt met mijn verwachtingen en/of programma. Maar goed, inmiddels nadert de verbouwing dan toch zijn finale. Vandaag is het vrijdag en sinds lang werden we vanmorgen niet om 7:00 uur gewekt door schilders of elektriciens die naar binnen wilden.

 

Vandaag heb ik sinds lang niet het idee, dat wanneer mijn interieurverzorgster naar huis gaat, ze eigenlijk voor niets is geweest. Manlief en ik beschikken vandaag voor het eerst over een heerlijk schoon en fris huis en er liggen geen schilders, elektriciens, loodgieters, timmermannen op de loer om alles weer onder een laag stof, gruis of ander vuil te verstoppen. Dit is GENIETEN met hoofdletters!

 

IJsselstein

September 2020

ARK

Geen opmerkingen:

Een reactie posten